“mungkin ini saatnya !”
hmm.. aku tau aku slalu katakan itu tat kala aku jatuh
dan aku lupa kalimat itu tat kala aku bahagia dalam
kejatuhan ku
munafik memang ! aku bohongi diriku sendiri, aku telan
ludah ku sendiri
tapi tolong mengerti aku, aku HANYA SEORANG ANAK MANUSIA,
SEORANG GADIS YANG BAHKAN BELUM GENAP BERUSIA 17 TAHUN, JIWA KU LABIL ! AKU
MUDAH GOYAH ! AKU MUDAH TEROMABNG-AMBING, AKU TAU KEBENARAN, TAPI AKU TAK AKUI
ITU.
AKU TAU ITU SALAH
TAPI AKU MOHON MENGRTI AKU. AKU DALAM POSISI SULIT SAAT
INI. MUNGKIN AKU TERLALU BERLEBIHAN. AKU BELUM BISA MENGATUR EMOSI KU.
TAPI INI LAH AKU !
AKU BELUM BISA TEMUKAN SIAPA AKU !!!
DAN AKU FRUSTASI AKAN HAL ITU.
BAYANGKAN, JIKA KEPINGAN HIDUPMU HILANG? KAU HIDUP DENGAN
SEPARUH JIWA MU !
Entah lah.. ini sulit bagi ku ! aku terlanjur mengetahui
KEBENARAN tapi aku hidup dalam sebuah KEKELIRUAN.
Tolong mengerti, untuk memperjuangkan sebuah kebenaran itu
butuh pengorbanan. Butuh dukungan dan kawan untuk menopang tubuh mu dan lahirkan kembali semangat mu ketika
kau jatuh
Aku tak bisa lakukan itu ! sulit bagi jiwa ku yang lemah
untuk berdiri sendiri dan mulai mewarnai orang lain. aku BELUM BISA. Aku masih
saja terwarnai